Tag: de AIVD heeft sterke aanwijzingen dat Iran de hand in de liquidaties van Ali Motamed in 2015 in Almere en op Ahmad Mola Nissi in 2017 in Den Haag

Beelden vrijgegeven van kidnapping Israëlis op 7 oktober

22 mei 2024 Telegraaf

Er zijn beelden vrijgegeven van de ontvoering van de Israëlische soldates Liri Albag, Karina Ariev, Agam Berger, Daniela Gilboa and Naama Levy door Hamas-terroristen op 7 oktober 2023. De vijf soldates werden gekidnapt op legerbasis Nahal Oz. Op de beelden is te zien dat handen van de soldates worden vastgebonden en dat ze onder het bloed zitten. Smeekbedes worden genegeerd. Uiteindelijk worden de soldates in een gestolen truck gezet en meegenomen naar Gaza.

Beelden vrijgegeven van kidnapping Israëlis op 7 oktober

De vijf soldates zijn nog altijd in handen van Hamas. De beelden zijn vrijgegeven door het Hostages and Missing Families Forum, na goedkeuring van de familieleden.

Let op! De beelden kunnen als schokkend worden ervaren.
 

Geheime dienst geeft toe: We hadden informatie over mogelijke moordaanslag eerder moeten delen

14 oktober 2023 AD.nl

Ahmad Mola Nissi. © archive

Inlichtingendienst AIVD geeft toe dat informatie over een mogelijke moordaanslag op een Iraans oppositielid in Nederland had moeten worden gedeeld met het Openbaar Ministerie. Het OM had dan zelf kunnen beslissen of bescherming van Ahmad Mola Nissi nodig was. Nissi werd in 2017 voor zijn woning in Den Haag geliquideerd, waarschijnlijk in opdracht van Iran.

Geheime dienst geeft toe: We hadden informatie over mogelijke moordaanslag eerder moeten delen

Dat melden Argos en Follow The Money zaterdag na onderzoek. Dat de AIVD de fout erkent, blijkt uit het recente, maar niet openbare antwoord van de geheime dienst op een klacht van de familie van Nissi. Of de moord voorkomen had kunnen worden als de AIVD de informatie wel had gedeeld, zal altijd de vraag blijven.

Nissi vluchtte in 2005 uit Iran en kreeg asiel in Nederland. Hiervandaan was hij een van de leiders van de oppositiebeweging ASMLA, die streeft naar onafhankelijkheid van de Iraanse regio Ahwaz. Hij werd in november 2017 op de stoep voor zijn huis in Den Haag doodgeschoten. Er is nooit een dader opgepakt. Wel liet het Nederlandse kabinet in 2019 weten dat het denkt dat Iran achter de liquidatie van Nissi zit.

Iraanse asielzoeker vertelde over moordplan

Die verdenking ligt voor de hand, omdat Nissi een fel tegenstander was van het Iraanse regime. Daar komt bij dat een Iraanse asielzoeker een jaar voor de moord al tegen de AIVD heeft verteld dat hij door Iran naar Nederland was gestuurd met de opdracht voorbereidingen te treffen voor de moord op Nissi. Enkele dagen voor de moord meldde hij zich weer bij de dienst, omdat hij verhoogde activiteit vanuit Iran zag. De AIVD heeft nooit willen ingaan op vragen over deze meldingen.

De weduwe en kinderen van Nissi dienden in 2021 een klacht in bij de AIVD; zij vinden dat de moord op hun vader met betere bescherming had kunnen worden voorkomen. Op de klacht is recent een antwoord gekomen, melden Argos en FTM. Barbara van Straaten, advocaat van de familie Nissie, bevestigt dat. De AIVD meldt in het antwoord dat er niet werd ingegrepen, omdat de dreiging niet concreet was. Nu concludeert de dienst dat de informatie wel met het OM gedeeld had moeten worden. Openbaar Ministerie en de politie hadden dan hun eigen afweging kunnen maken of Nissi had moeten worden beveiligd.

De familie had graag gezien dat elke mogelijk­heid was aangegre­pen om hun vader en man te beschermen, waardoor hij nu mogelijk nog had geleefdBarbara van Straaten, Advocaat

,,Voor de familie Nissi is dit heel pijnlijk’’, zegt advocaat Van Straaten. ,,Zij hadden uiteraard graag gezien dat elke mogelijkheid was aangegrepen om hun man en vader te beschermen, waardoor hij nu mogelijk nog had geleefd.’’ De familie heeft inmiddels de Nederlandse Staat aansprakelijk gesteld voor de dood van Ahmad Molla Nissi. Een antwoord daarop is er nog niet. De AIVD gaat niet in op vragen over de zaak.

De moord op Nissi in 2017 bood een steeds beter zicht op een spionagestrijd die aartsvijanden Iran en Saoedi-Arabië in Europa uitvechten. Een bijzondere rol was daarbij weggelegd voor een tv-station in Rijswijk.

14 oktober 2023 In het Nieuws

Ahmad Mola Nissi werd op woensdag 8 november 2017 op klaarlichte dag voor zijn huis op straat van dichtbij doodgeschoten op straat voor zijn huis in de wijk Bezuidenhout.

Ahmad Mola Nissi was de oprichter van de Arab Struggle Movement for the Liberation of Al-Ahwaz die strijdt voor onafhankelijkheid van een regio in het westen van Iran.

Een asielzoeker uit Iran heeft in 2016 en 2017 de IND en mogelijk ook de AIVD gewaarschuwd dat er een moord gepleegd zou worden op Ahmad Mola Nissi.

De AIVD heeft sterke aanwijzingen dat Iran de hand in de liquidaties van Ali Motamed in 2015 in Almere en op Ahmad Mola Nissi in 2017 in Den Haag.

Ali Motamed was de schuilnaam van Mohammad Reza Kolahi Samadi.

Vluchteling Ali Motamed leefde in Almere onder de radar als elektricien maar bleek ook een vermoedelijke terrorist

Mohammad Reza Kolahi Samadi vluchtte uit Iran en leefde in Nederland onder de naam Ali Motamed en werd 15 december 2015 in Almere vermoord.

Ali Motamed werd in de vroege dinsdagochtend van 15 december 2015 voor zijn woning aan de Hendrik Marsmanstraat in Almere op straat met één gericht schot door het hoofd doodgeschoten.

In de rechtszaal op Schiphol zijn Anouar Aoulad-Buochea en Moreo Menso op donderdag 24 november 2022 in hoger beroep veroordeeld tot 23 jaar en 6 maanden gevangenisstraf voor de moord op Ali Motamed.

Randall Damasco en Naoufal Fassih alias Noffel spraken in hun berichten over het plannen van weer een nieuwe moord – die op Ali Motamed in Almere.

Justitie vermoedt dat twee schutters Randall Damasco en Emylio G alias Millie zijn. Emylio G alias Millie is op vrijdag 4 augustus 2023 door de rechtbank van Amsterdam veroordeeld tot levenslang voor de vergismoord op Mohamed Bouchikhi en voor eerdere delicten.

Het OM kwam Naoufal Fassih als opdrachtgever voor de moord op Ali Motamed op het spoor nadat het NFI een telefoon kraakte van crimineel Randell Damasco

De rechtbank stelt vast dat Naoufal Fassih alias Noffel inderdaad degene is geweest die vanuit Ierland het moordcommando heeft aangestuurd.

Begin april 2016 werd Naoufal Fassih alias Noffel in Dublin aangehouden in een woning die gebruikt werd door de Kinahan-clan

op donderdag 18 juli 2019 is Naoufal Fassih alias Noffel door de Amsterdam rechtbank veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf voor het uitlokken van de moord op Ali Motamed 15 december 2015.

Verdachten dubbele moord Amsterdam voor rechter

16 mei 2023 Telegraaf 

Randell Damasco met zijn advocaat Alexander Admiraal. Ⓒ PETRA URBAN

In Amsterdam vindt dinsdag de behandeling van de strafzaak tegen een 41-jarige verdachte van de moord op Lucas Boom op 9 juni 2015 in Zaandam (zaak Trivor) en de ‘vergismoord’ op stagiair Mohamed Bouchiki in een buurthuis in de Amsterdamse wijk Wittenburg (zaak Riverton) plaats.

Verdachten dubbele moord Amsterdam voor rechter

Boom werd op klaarlichte dag geliquideerd naast een schoolgebouw. Hij had net zijn kind weggebracht. Tientallen leerlingen waren getuige van de afrekening. Bouchikhi werd aangezien voor een ander en in koelen bloede vermoord. Ook wordt de moord op de 24-jarige Siegmar Flaneur in Amsterdam-Zuidoost (zaak Glanskop) in februari 2015 behandeld. Medeverdachte Emilio G.  Emylio ‘millie’ G van de moord op Bouchikhi zou daarvoor verantwoordelijk zijn.

Op tv herkende Keyvan Shahbazi de man die hem martelde: de nieuwe president van Iran

16 maart 2023 Zembla

© Foto: Jelmer de Haas/Atlas Contact

Als adolescent vluchtte Keyvan Shahbazi (1964) na langdurig te zijn gemarteld naar Nederland. Veertig jaar later ziet hij zijn folteraar terug op tv, als staatshoofd van zijn geboorteland Iran. 

Op tv herkende Keyvan Shahbazi de man die hem martelde: de nieuwe president van Iran

Ja, zegt de Iraans-Nederlandse schrijver die als jongeman zijn geboorteland ontvluchtte, natuurlijk wil hij zijn verhaal aan Zembla vertellen, maar op één voorwaarde: dat hij niet als slachtoffer wordt neergezet.

Waarom eigenlijk niet? Keyvan Shahbazi somt wat van de gruwelijkheden op die hem zijn overkomen – daarover zo meteen meer – en concludeert daarna koeltjes: “Dat is allemaal gebeurd, maar ik ben niet in een hoekje gaan zitten huilen. Ik ben opgestaan en ik heb mijn rug gerecht. Ze hebben het geprobeerd, maar zijn er niet in geslaagd mij te breken. Een slachtoffer had niet bereikt wat mij de afgelopen veertig jaar in Nederland is gelukt. De daadwerkelijke slachtoffers zijn mijn vrienden en generatiegenoten die in Iran zijn vermoord door het regime. Het enige dat ik kan doen is als schrijver proberen hun stem te zijn, ervoor zorgen dat hun verhaal alsnog aan de wereld wordt verteld.”

***

Hij was een gevoelig jongetje, leergierig bovendien. Zodra hij kan lezen, brengt hij zijn schoolvakanties het liefst in de bibliotheek door. Boeken hebben de neiging hem op te slokken, te betoveren. Als kind van welgestelde Iraniërs ziet Shahbazi tijdens vakanties weliswaar veel van de wereld, maar de meeste plekken en culturen leert hij kennen via boeken.

Hij is piepjong als hij voor het eerst zijn ambitie formuleert: schrijver worden. Op zijn negende probeert hij voor het eerst iets gepubliceerd te krijgen. Een kort verhaal, gebaseerd op iets wat hij gedroomd heeft. Shahbazi trekt gelijk de stoute schoenen aan en biedt zijn werk aan bij een krant. Kort daarna volgt zijn eerste afwijzing. Het dagblad is niet geïnteresseerd in stukken over negenjarige jongens die een rondleiding krijgen in een mierenkolonie.

***

Het Perzische rijk, later Iran, kent van oudsher een koning als staatshoofd, ook wel Sjah genoemd. De laatste Sjah, Mohammad Reza Pahlavi, is sinds in 1941 aan de macht. Niet zonder slag of stoot: op een gegeven moment vlucht hij noodgedwongen naar Rome. Voor zijn terugkeer is inmenging nodig van het Westen, meer specifiek Amerika.

Het duurt even voor zijn regime uitgroeit tot moordmachine, maar zodra de Sjah op stoom is, komen er geen andersdenkenden meer aan te pas. Er ontstaat een volwaardige dictatuur, compleet met onevenredig grote geheime dienst.

Slecht nieuws voor de geestelijken, die in Iran van oudsher een soortgelijke rol vervullen als de krantencolumnist: de zittende macht controleren en publiekelijk bekritiseren. Een van de bekendste geestelijken is Khomeini. Als criticaster legt hij zich het meeste toe op de groter wordende rol van het Westen en de kleiner wordende rol van de islam. De eerste botsing tussen de Sjah en Khomeini komt in 1962. Khomeini is inmiddels opgeklommen tot ayatollah, en leidt het verzet tegen de invoering van het vrouwenkiesrecht en het toelaten van niet-islamitische kandidaten bij lokale verkiezingen. 

Na maanden van ongeregeldheden gaat Khomeini de gevangenis in. Als hij na te zijn vrijgelaten de confrontatie blijft zoeken met de Sjah, volgt een draconischer maatregel: de militaire rechtbank veroordeelt hem ter dood, maar de de Sjah strijkt met de hand over het hart en verbant hem naar Irak.

***

Mede door enorme inflatie wordt de maatschappelijke onvrede halverwege de jaren zeventig breed gedragen. Zo breed zelfs dat er draagvlak is voor een revolutie. Tegenstanders van de Sjah bestaan uit een bonte verzameling van religieuze fanatici, welgestelde Iraniërs die wilden wat ze tijdens periodes in het buitenland hebben leren kennen: democratie, trotse Iraniërs die de invloeden uit het Westen juist beu zijn, en de altijd aanwezige ‘angry young men’, die dankbaar meesurfen op de golven van maatschappelijke onvrede en onrust.

Tijdens protesten en in gesmoorde avondgesprekken klinkt steeds vaker de naam van Khomeini. De eveneens naar Nederland gevluchte hoogleraar en publicist Afshin Ellian herinnert zich nog goed dat iedereen plotseling te koop liep met de verbannen Ayatollah, zonder dat iemand precies wist waarom.

“Hij was nadrukkelijk tegen de Sjah,” vertelt Ellian erover in een uitzending van Andere Tijden, “maar verder wisten we weinig over hem.”

***

Keyvan Shahbazi is veertien jaar oud als de ernst van de situatie volledig tot hem doordringt. Hij herinnert zich het moment nog goed: “Ik was op vakantie met mijn ouders in Parijs.” Ze lopen op de Champs–Élysées als zijn blik valt op de voorpagina van een krant, keurig uitgestald voor een kiosk. “Eerst een foto van een grote groep mensen op straat, vanuit de rug van soldaten. Daarnaast nog een foto, duidelijk een paar minuten later genomen: een hoop lichamen op straat. Mijn moeder rukte mijn hand weg – ik mocht er niet naar kijken. Dat waren de eerste demonstraties tegen het regime in Teheran.”

Als ze terugkomen van vakantie, herkent Shahbazi het land waar hij in opgroeide amper. “Het Iran dat wij hadden verlaten, bestond eigenlijk niet meer. Er waren overal militairen en pantservoertuigen op straat. Overal stakingen, demonstraties.”

Het is de nazomer van 1978.

***

De manier waarop hij protesten neerslaat, de vele gedode demonstranten; vrijwel niemand wil in de winter nog onder het verstikkende regime van de Sjah leven. Khomeini speelt slim op die onvrede in, en krijgt daarbij steun uit onverwachte hoek: de BBC.

Keyvan Shahbazi: “Elke avond was er een staking van het elektriciteitsbedrijf, dus niemand had stroom. De enige bron van informatie was BBC Persian Language. Iedereen zat met een kaars thuis te luisteren. Zij werden steeds meer een spreekbuis van de revolutionairen.”

De adoratie van Khomeini neemt steeds merkwaardiger vormen aan, vertelt Shahbazi. “Op een avond werd er [op de BBC] gezegd dat het beeld van Khomeini in de maan te zien was. Mensen gingen allemaal naar buiten om te kijken… Hij ontsteeg plots de gewone leider. Mensen dichtten hem bovennatuurlijke krachten toe. Khomeini werd een soort Messias.”

Zelf gaat Shahbazi ook de straat op, en richt zijn blik op de hemel. Geen Khomeini te bekennen. “Ik deed mijn best, maar ik zag niets.”

***

Het voorjaar van 1979 gaat de Iraanse geschiedenis in als de lente van vrijheid. Op 16 januari zendt Radio Teheran het verlossende woord uit: de Sjah heeft de benen genomen. Overal gaan Iraniërs de straat op en ontstaan massale volksfeesten. Toeterende auto’s, wildvreemden die elkaar huilend van blijdschap in de armen vliegen – scènes die je normaliter ziet in landen die zojuist een WK-finale hebben gewonnen.

Khomeini keert terug vanuit Parijs, in een Air France vliegtuig vergezeld door 180 journalisten, hoofdzakelijk uit het Westen. In het vliegtuig vragen de journalisten wat hij voelt om na 15 jaar terug te zijn in zijn geboorteland. Zijn antwoord: “Niets. Want hem gaat het niet om het land Iran, maar om de islam.” Hij maakt van zijn hart geen moordkuil: nu de Sjah weg is, moet ook de premier het veld ruimen. Iran is toe aan een nieuwe start.

In een toespraak benadrukt Khomeini dat Iran nog een lange weg te gaan heeft. “Er staan ons nog veel problemen te wachten. Ons volk moet zich ervan bewust zijn dat het vertrek van de Sjah niet de eindzege is. Het is slechts een eerste glimp daarvan.”

© Foto: Gabriel Duval/AFP/ANP

De vreugde die vrijheid biedt houdt maanden aan. Plotseling kan je alles zeggen, hoef je niet permanent op je hoede te zijn. De Lente van vrijheid heeft alles en iedereen in zijn greep, de middelbare school van Keyvan Shahbazi incluis.

“We hadden natuurkunde. De leraar kwam het lokaal binnen en zei: ‘Ik ben een democraat.’ Een klasgenoot vroeg of het raam open mocht, een ander wilde hem juist liever dicht houden. “

“Mijn docent zei: ‘Wij zijn democraten, dus wij gaan stemmen. Het eerste halfuur van de natuurkunde les stemden we over of het raam open mocht of niet. Mensen kwamen voor het eerst in hun leven met de gedachte van democratie in aanraking. Een fundamentele verandering, bevrijding. Iedereen verwachtte dat er vrije verkiezingen zouden zijn, dat alle politieke bewegingen mochten meedoen.”

***

De eerste verkiezingen die Khomeini organiseert zijn een referendum over hoe nu verder. De vraag: een islamitische republiek, ja of nee?”

Wat een islamitische republiek precies behelst weet niemand, en er wordt ook geen enkele poging gedaan het te verduidelijken. Voor Iraniërs is het een keuze tussen verleden en toekomst, tussen onderdrukking en vrijheid – tussen Khomeini en de Sjah, kortom.

Een overweldigende 98 procent stemt ‘ja’.

Het islamisme, een uiterst conservatieve stroming, is nog relatief onbekend als stroming. In buitenlandse media hebben Iraniërs Khomeini bovendien leren kennen als een sociaaldemocraat, die met enige regelmaat met Mahatma Gandhi wordt vergeleken.

Kort na het referendum roept Khomeini de Revolutionaire Garde in het leven, een elitekorps met als doel om de kersverse islamitische republiek te beschermen. Om aan zijn kerntaak te kunnen voldoen heeft de Garde een inlichtingendienst, een omvangrijk leger en de zogeheten Basij, een paramilitaire groep van vrijwilligers.

De lente van vrijheid blijkt van korte duur: vanaf nu staat ieder seizoen in het teken van dictatuur.

***

Om hem heen ziet Keyvan Shahbazi zijn land in rap tempo afglijden. “Zuiveringen in het onderwijs. Vrouwen die niet meer in het justitiële apparaat mochten werken. A4’tjes op de ramen en deuren van winkels, allemaal in dezelfde vormgeving, met daarop de boodschap: verboden toegang voor vrouwen zonder sluier. Homoseksuelen die hun baan kwijtraakten. Het land werd steeds onvrijer. Onder de Sjah was het een seculiere dictatuur; Khomeini ging nog verder en wilde ook bepalen hoe mensen zich in hun eigen huis moesten gedragen. Hij riep kinderen op om hun ouders aan te geven als zij zich niet islamitisch gedroegen.”

***

Shahbazi is zeventien jaar en onderweg naar zijn eindexamen biologie als het gebeurt. Leden van de Basij, die min of meer wisten wat voor opvattingen hij in die korte periode van vrijheid had geuit, nemen hem mee en overhandigen hem aan de Revolutionaire Garde.

Tijdens de martelsessies die volgen, vraagt Shahbazi steeds: wat willen jullie weten? “Je weet zelf veel beter dan wij wat je moet vertellen,” krijgt hij te horen.

Alleen: hij weet het niet. Dat is misschien nog wel het meest gekmakende aan die tijd, als hij eraan terugdenkt: de wreedaardige willekeur. “Als je in een rechtstaat bent gevormd en opgegroeid, dan denk je dat er een reden is waarom de overheid je oppakt. In een land als Iran hoeft daar geen reden voor te zijn. Het feit dat je niet één van hen bent maakt je al verdacht.”

Het cellencomplex waarin hij gevangen zit bevindt zich in een militaire basis, weet Shahbazi. Vanuit de kleine ruimte kan hij zijn lotgenoten in principe niet zien, maar wel horen. Op een gegeven moment herkent hij het huilen en de stem van een klasgenoot, een van zijn beste vrienden nota bene. Als de klasgenoot zegt dat hij die nacht zal worden geëxecuteerd, stelt Shahbazi hem instictief gerust – dat lot wacht alleen hen die bij het vorige regime hoorden.

Die nacht schrikt Shahbazi wakker van gestommel op de gang. Hij trekt zich omhoog en kijkt door een klein, betralied raampje – zijn enige venster tot de buitenwereld. Door de tralies ziet hij hoe zijn klasgenoot tegen de muur wordt gezet, dood neervalt, en nog twee keer van achter in de nek wordt geschoten.”

Een bloemlezing van wat Shahbazi zelf nog te wachten staat: “Je met stroomkabels slaan, je uitkleden, je schijnexecuteren. Midden in de nacht je geblinddoekt tegen een muur zetten en de gene die links en rechts van je staan doodschieten. Daarna zeggen dat jouw tijd nog niet was gekomen, morgenavond misschien… Ze proberen je geestelijk te breken.”

Niet veel later probeert Shahbazi zichzelf van het leven te beroven. Als hij geen zelfmoordpoging had gedaan, was hij er paradoxaal genoeg misschien niet meer geweest. De overdosis mislukt, zijn ouders komen met een grote hoeveelheid smeergeld over de brug en krijgen het voor elkaar dat hij kan worden opgenomen in een gesloten psychiatrische inrichting. Met behulp van psychiaters en verplegers kan hij uiteindelijk vluchten. Na nog eens anderhalf jaar ondergedoken te hebben gezeten vlucht hij te voet via de bergen de grens over, Turkije in.

***

Hij bezoekt de ene na de andere open dag, maar tevergeefs. Hoe blij Shahbazi ook is met zijn nieuwe land, een droom zal hij er moeten laten varen: literatuurwetenschap studeren. Steeds krijgt hij te horen: we lezen de boeken in de oorspronkelijke taal. In het Duits, Frans, Nederlands – talen die hij niet machtig is.

Met zijn Nederlandse burgerschap lijkt de kans dat hij nog schrijver kan worden sowieso nihil. Hij kan zich vooralsnog amper uitdrukken in dat rare Hollands, laat staan er hele romans in uit de grond stampen.

De keuze valt op culturele psychologie. Zo geeft hij zijn droom nog niet helemaal op: wie de mens en zijn psyche begrijpt, kan realistische personages bedenken.

© Foto: Norbert Schiller/ANP

Iran en Irak raken in 1980 een bloedige oorlog verzeild. Negen jaar later overlijdt Ayatollah Khomeini, maar niet voor hij een fatwa over de Indiaas-Britse schrijver Salman Rushdie heeft uitgeroepen. Diens roman ‘De duivelsverzen’ bevat enige, zij het milde, religiekritiek. De Britten verbreken alle diplomatieke banden met Iran, Amerika kondigt extra sancties aan. In Nederland laat premier Ruud Lubbers uitzoeken of er iets tegen het boek van Rushdie kan worden ondernomen, mogelijk zou het zelfs strafbaar zijn. Dat blijkt niet het geval.

Aan het eind van de jaren negentig loopt de inmiddels afgestudeerde Shahbazi minister Rogier van Boxtel (D66) tegen het lijf. Tot Shahbazi’s verbazing gaat een paar maanden later de telefoon: of hij op het ministerie wil komen werken. Hij zegt een, twee keer nee, en zegt dan toe. In 1999 begint hij op zijn eerste departement; er zullen nog vier ministeries volgen.

© Foto: Gabriel Duval/AFP/ANP

Je kunt Iran wel ontvluchten, maar dat betekent niet dat het gevaar van het regime en de Revolutionaire Garde geweken is. In 2015 wordt Ali Motamed in Nederland geliquideerd; twee jaar later wacht Ahmad Mola Nissi hetzelfde lot. Het regime volgt oppositiegroepen, die het ‘terroristisch’ noemt, overal ter wereld en houdt ze nauwlettend in de gaten.

Jaren eerder zette de feministische activist Masih Alinejad haar hoofddoek af en sloeg vervolgens op de vlucht. In haar nieuwe woonplaats New York weet de FBI in 2021 een poging haar te ontvoeren te verijdelen. Later worden drie mannen aangeklaagd die van plan zouden zijn geweest haar te vermoorden, naar vermoeden van de FBI in opdracht van Teheran.

***

“Ja, d’r is altijd een dreiging. Je kijkt altijd onder je auto, je kijkt altijd wie achter je loopt. Je neemt nooit dezelfde route naar huis. Je kondigt niet aan waar je bent, waar je niet bent. Het huis is van buiten niet te zien. Er hangen tegenwoordig camera’s.”

***

In de zomer van 2021 verschijnt dan toch een boek van Shahbazi’s hand, in het Nederlands. Het autobiografische ‘De Amerikaan van Karadj’ wordt uitgegeven door Atlas Contact en is een bij vlagen huiveringwekkend exposé van het ontstaan van de Islamitische republiek, en alles wat Shahbazi is overkomen.

“Het was alsof je voor het eerst een geliefde ontmoet,” zegt Shahbazi over het moment waarop het boek terug is van de drukker en hij voor het eerst een fysiek exemplaar in handen heeft. “Maar ook een enorme opluchting. Eindelijk is het me gelukt om die die zware last van mijn schouders te werpen. Eindelijk heb ik het verhaal van mijn generatiegenoten verteld.”

Twee maanden later wordt Ebrahim Raisi, de nieuwe president van Iran, beëdigd. Vanuit huis kijkt Keyvan Shahbazi knarsetandend toe. Hij herkent de man op tv maar al te goed: zo’n veertig jaar geleden werd hij onder aanvoering van Raisi gemarteld.

In september 2022 gaan de veelbesproken Mahsa Amini-protesten in Iran van start. De demonstraties houden maanden aan. De situatie vertoont overeenkomsten met eerdere revoluties. Plotseling lijkt verandering plausibel, of in ieder geval, niet langer onmogelijk. Het regime reageert met ijzeren vuist. De Revolutionaire Garde zou 20 duizend demonstranten hebben gearresteerd, en er zouden honderden doden zijn gevallen. Een woedende meute bestormt de voormalige woning van Khomeini, inmiddels een museum, en sticht er brand.

***

Het vijfde ministerie waar Shahbazi komt te werken is dat van Financiën, waar hij onder andere vertrouwenspersoon is. Iemand bij wie slachtoffers terecht kunnen, die zelf niets van slachtofferschap wil weten. De suggestie dat dit wrang is, wijst Shahbazi resoluut van de hand. “Niets is zo kortzichtig als het leed van de ene mens vergelijken met het leed van de andere mens.”

Door: Jeroen Pen

Mocromaffia-kopstuk ging vanuit gevangenis door met moordplannen, forse celstraffen in megazaak

7 december 2022 AD.nl

Benaouf A. tijdens zijn rechtszaak in 2014.
Benaouf A. tijdens zijn rechtszaak in 2014. © ANP

 

Een van de sleutelfiguren in het gewelddadige onderwereldconflict in Amsterdam verdwijnt voor lange tijd achter de tralies. Benaouf Adaoui, die ooit probeerde te ontsnappen uit de gevangenis met een helikopter, kreeg woensdag twaalf jaar cel voor zijn aandeel in een reeks moordplannen.

Mocromaffia-kopstuk ging vanuit gevangenis door met moordplannen, forse celstraffen in megazaak

De rechtbank ziet vooral dat hij onverschrokken doorging met ‘huiveringwekkende’ moordplannen terwijl hij nota bene vastzat in de gevangenis. Volgens de rechtbank bereidden hij en vijf medeverdachten tussen 2015 en 2016 verschillende liquidaties voor op rivalen. Aanslagen die uiteindelijk niet doorgingen, mislukten of werden verijdeld door de politie.

Sleutelfiguur

Benaouf Adaoui wordt beschouwd als een van de sleutelfiguren in het ongekende onderwereldconflict dat in 2012 losbarstte, ook wel bekend als de Mocromaffia-oorlog. Katalysator voor die vete lijkt de moord in oktober van dat jaar op Najeb Bouhbouh. Benaouf  Adaoui zou de liquidatie hebben aangestuurd en wordt daarvoor veroordeeld voor twaalf jaar cel.

Misschien wel de bekendste aanslag in het conflict, die verschillende jonge criminelen uit twee rivaliserende kampen het leven kost, vindt plaats in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt. Benaouf Adaoui is in december 2012 het beoogde doelwit bij die wildwestschietpartij, maar weet ternauwernood te ontsnappen door tussen twee woonboten in het water te springen. Twee van zijn vrienden komen wel om het leven.

Dodenlijst

De zaak 13Maracane, waarin de rechtbank woensdag uitspraak deed, is zo’n beetje het slotstuk van een reeks processen over dit onderwereldconflict. De zaak richt zich op een deel van de plannen die de groep-Benaouf maakte om verschillende tegenstanders uit de weg te ruimen. Op ‘el listo’ – hun dodenlijst – stonden onder andere verschillende rivalen die een rol speelde bij de aanslag op Benaouf in de Staatsliedenbuurt. Een van hen was Samir Z., bij wie een bom onder zijn scooter tot ontploffing werd gebracht.

Naast die liquidatiepoging, die Z. overleefde, draaide het om nog zeven moordplannen. Die gingen niet door of mislukten, soms ook door ingrijpen van de politie. Die verijdelde bijvoorbeeld een tweede liquidatiepoging op Samir Z. De politie vond in een gestolen auto vier automatische wapens en een jerrycan benzine. De agenten maakten de wapens onklaar en vervingen de benzine in de jerrycan door water.

Rekruteren van schutters

In wisselende samenstellingen hielden zes van de negen verdachten zich volgens de rechtbank bezig met het voorbereiden van liquidaties. Ze maakten gebruik van versleutelde telefoons, waarvan de politie later de berichten kon teruglezen. In die berichten hadden de mannen het over het regelen van bijvoorbeeld foto’s van doelwitten, auto’s en vuurwapens. Maar het ging ook over rekruteren van schutters en het betalen van voorschotten.

Met dat laatste bemoeide onder ander ‘patron’ Benaouf zich. Hij zat op dat moment al vast, maar kon de organisatie toch aansturen dankzij een versleutelde telefoon die hij stiekem in zijn bezit had. Hij besliste mee over de prijs die voor een van de aanslagen moest worden betaald en zou in twee zaken schutters hebben geregeld, mannen die zaten vlak daarvoor in dezelfde gevangenis zaten.

Helikopter kapen

De zwaarste straf in de zaak, achttien jaar cel, is voor Abdelhamid Aït Ben Moh alias Kikker of Bugs . Hij wordt door de rechtbank gezien als een belangrijke man binnen de moorddadige organisatie. Hij zou aanslagen hebben ‘aangejaagd’ en schreef over doelwit Samir Z. bijvoorbeeld: ‘die man moet moet moet dood.’ Drie verdachten werden vrijgesproken, vier andere mannen kregen celstraffen tussen de drie en tien jaar.

Benouaf kreeg dus een straf van twaalf jaar, twee jaar meer dan het Openbaar Ministerie eiste. Die komt bovenop de straf van twaalf jaar die hij op dit moment al uitzit voor zijn betrokkenheid bij de liquidatie op Najeb Bouhbouh. Hij haalde in 2017 nog een keer het nieuws toen een groep vertrouwelingen probeerde om een helikopter te kapen om hem uit de gevangenis te bevrijden. De politie dwarsboomde de spectaculaire ontsnappingspoging.

Regime Iran volgt demonstranten tot in Nederland: ‘Elke minuut kijk ik wel drie keer achterom’

21 oktober 2022 RTL

Een protest op de Dam in Amsterdam voor vrouwenrechten in Iran

Tijdens de protesten van afgelopen weken bleek opnieuw dat het Iraanse regime mensen flink onderdrukt. Maar niet allen in Iran zelf, ook Nederlandse Iraniërs hebben hiermee te maken. Demonstranten worden in de gaten gehouden, mensen vermoeden dat ze worden afgeluisterd en in extreme gevallen leiden hun acties ertoe dat familie in Iran wordt bedreigd.

Regime Iran volgt demonstranten tot in Nederland: ‘Elke minuut kijk ik wel drie keer achterom’

“Ik belde mijn moeder, via de normale lijn. Tussen twee pieptonen door, terwijl mijn moeder dus niet opnam, hoorde ik mannenstemmen. Het klonk alsof ze Farsi (de taal van Iran, red.) spraken. Dat vond ik heel vreemd en verdacht. Ik schrok enorm, zette mijn telefoon op vliegtuigstand en heb met de telefoon van mijn vriend via WhatsApp naar mijn vader gebeld om te vragen of het mogelijk was dat ik afgeluisterd werd.”

‘Ze vroegen om ons adres in Nederland’

Setarehs* vader bevestigt haar angst. ‘Ja, dat is mogelijk.’  Het incident gebeurde kort nadat ze zich publiekelijk had uitgesproken vóór de protesten in Iran en tegen het regime. Ze kan niet bewijzen dát ze werd afgeluisterd en dat het Iraanse regime daarachter zou zitten, maar alle signalen wijzen daar wel op. “Het is een enge gedachte en het maakt me heel erg waakzaam. Welke apps kan ik nog gebruiken en wat kan ik tegen wie zeggen?”

Dat Setarehs angst niet onterecht is, blijkt uit het verhaal van Laleh* die in een grote stad in Nederland woont. “Omdat het internet bijna de hele tijd is afgesloten, hebben we weinig contact met mijn familie in Iran”, vertelt ze. Maar een paar dagen geleden lukte het om een paar minuten te bellen. “Toen lieten ze weten dat het niet goed ging. Ze hadden een brief gekregen waarin onder meer stond dat mijn nichtje zich moest melden bij de zedenpolitie. Ook vroegen ze om ons adres in Nederland.”

“Deze onveiligheid en wreedheid speelt al 43 jaar.”

Later kregen ze ook te horen dat een andere nicht opgepakt en gemarteld is. “Daarbij werd ook specifiek naar ons gevraagd. We weten niet hoe het nu met haar gaat en of ze weer vrij is.” Al verschillende familieleden van Laleh zijn in de afgelopen decennia geëxecuteerd. “Deze onveiligheid en wreedheid speelt al 43 jaar.”

Laleh vertelt dat het bekend was dat ze gezocht werden in Nederland. Eerder probeerden Iraanse autoriteiten het werkadres van haar moeder te achterhalen. Al voor de huidige protesten sprak zij zich uit tegen het regime van ayatollah Khamenei, waardoor ze op een zwarte lijst stond en niet naar Iran kon afreizen.

Spionnen

Omdat er nu zo specifiek naar hun thuisadres gevraagd werd, voelt Laleh zich onveilig hier in Nederland. “Ik vind het heel moeilijk om over straat te gaan. Kijk elke minuut wel drie keer achterom.” Ze staat continu in contact met de politie, die haar op afstand volgt. Maar veel meer dan dat kunnen zij niet voor haar doen. Dat Nederlanders met Iraanse roots zich niet veilig kunnen wanen in Nederland is wel gebleken. In 2015 en 2017 werden twee Iraanse Nederlanders vermoord. Vrijwel zeker in opdracht van het Iraanse regime.

Justitie: Razzouki hintte op aanslag Van den Heuvel

23 augustus 2022 Telegraaf

Saïd Razzouki – volgens justitie de rechterhand van Ridouan Taghi – uitte via een pgp-telefoon vanuit zijn cel in Colombia ernstige bedreigingen tegen misdaadverslaggever John van den Heuvel van De Telegraaf.

De opgepakte Razzouki in Medellin.

Ⓒ ANP / AFP

Justitie: Razzouki hintte op aanslag Van den Heuvel

Dat blijkt uit recente processen-verbaal, die vorige week aan het Marengo-dossier zijn toegevoegd. De pgp-telefoon werd twee jaar geleden gevonden in de cel van Razzouki, die in Colombia was opgespoord en gearresteerd.

Het Nederlands Forensische Instituut slaagde er pas onlangs in de telefoon te kraken en stuitte in het geheugen op een conversatie tussen Razzouki en een medeverdachte over een vermeende samenwerking tussen Van den Heuvel en kroongetuige Nabil Bakkali.

Razzouki zegt in een conversatie dan onder meer over Van den Heuvel: „Daarom die hond John moet boeten. Hij denkt dat hij nu veilig is. Ik hoop dat hij meer beweegt (…). Ja broer, echt een vieze hond maar moet gewoon hard aanpakken. Hoop dat ik wat jaren hier nog ben dan kunnen we ook goed jagen want is te lang stil.”

Van den Heuvel is vorige week door politie en Openbaar Ministerie geïnformeerd over de conversatie, die er volgens justitie mogelijk op duidt dat Razzouki met ’die John moet boeten’ hint op een moordaanslag. Razzouki hoopte kennelijk nog langer in Colombia te blijven zodat hij van daaruit beter kon ’jagen’ op Van den Heuvel.

’Illegale activiteiten vanuit cel’

Van den Heuvel over de dreigende berichten: „Dit verbaast me niet. Het is het zoveelste bewijs dat sommige verdachten in de Marengo-zaak ook vanuit de cel bezig blijven met illegale activiteiten. Ik ben blij met een goede bescherming door de DKDB, maar helaas is het niet alleen vanuit Colombia maar ook vanuit Nederlandse gevangenissen gewoon mogelijk om criminele activiteiten voort te zetten. Het is overigens compleet onzin dat ik met Nabil Bakkali. of met een ’alliantie’ samenwerkte. Het geeft alleen maar het paranoïde en criminele denkpatroon van sommige criminelen aan.”

De Telegraaf onthulde in september 2020 dat de pgp-telefoons en twee gewone toestellen kort daarvoor in de Colombiaanse cel van Razzouki waren gevonden. De hoofdverdachte in het Marengoproces werd in december 2021 uitgeleverd aan Nederland. Razzouki werd op 7 februari 2020 gearresteerd na een klopjacht van een speciaal team van de Colombiaanse politie. Undercoveragenten vonden hem na een maandenlange operatie op een schuiladres in de cocaïne-hoofdstad van Colombia, Medellín.

Eisen tot 30 jaar voor moord op man en moordpoging op zoontje (5) in Amstelveen

21 juni 2022 NU.nl

Het Openbaar Ministerie (OM) heeft dinsdag in de rechtbank van Amsterdam celstraffen tot dertig jaar geëist voor de moord op Rachid Kotar in 2019 in Amstelveen. De 39-jarige man had destijds zijn 5-jarige zoon van de zwemles gehaald, toen hij bij het instappen van de auto van achteren werd doodgeschoten.

Eisen tot 30 jaar voor moord op man en moordpoging op zoontje (5) in Amstelveen

Een van de kogels vloog via de openstaande achterdeur naar binnen op de plek waar de jongen zojuist was ingestapt. Dit wordt de twee schutters ten laste gelegd als poging tot moord.

Op beelden van de liquidatie is te zien hoe de jongen over het lichaam van zijn overleden vader moet stappen om uit de auto te komen. Hij kijkt nog even om naar zijn vader en rent vervolgens weg naar de sportschool Health City aan de Escapade waar hij zojuist zwemles heeft gehad.

“Beelden van een afschuwelijke moord en een poging daartoe”, aldus de officier van justitie. “De aanwezigheid van de jongen maakt het nog ernstiger.” Volgens het OM hebben de schutters gezien dat Kotar samen met zijn zoon was, “maar stormden ze alsnog op hun doel af”.

Justitie is ervan overtuigd dat het Jurviën M. (21) is die op 12 december een serie kogels op het slachtoffer afvuurde. Het wapen van de 27-jarige Jonathan C. zou hebben geweigerd en hij zou daarom met zijn geweer op het hoofd van Kotar hebben geslagen. Deze verdenkingen worden door de mannen tegengesproken. Beiden kregen van justitie de hoogste strafeis te horen.

De derde verdachte is Saifeddine M. (24). Hij zou tot tweemaal toe een baken onder de auto van Kotar hebben geplakt, waardoor het slachtoffer kon worden gevolgd. Dit heeft hij ook toegegeven, al zegt M. nooit te hebben geweten dat het voor een moord bedoeld was. Dat laatste wordt niet geloofd door justitie, dat een straf van 22 jaar eiste voor het medeplegen van de liquidatie.

Liquidatie past in serie moorden in onderwereld

Het precieze motief van de moord is niet duidelijk geworden, maar het OM gaat ervan uit dat het om een afrekening in het criminele milieu gaat. Volgens Het Parool behoorde Kotar tot een groep die in conflict was met Ridouan T.

De liquidatie past in een serie moorden en pogingen daartoe met volgens het OM één en dezelfde tussenpersoon: Jomairo D. Hij zit vast op verdenking van het tegen betaling laten uitvoeren van moorden.

Woensdag is het de beurt aan de verdediging. De rechtbank doet uitspraak op 25 juli.

Pakistaan krijgt levenslang voor moordplan in Rotterdam

13 maart 2022 Telegraaf

De 31-jarige Pakistaan die werd verdacht van een moordplan in Rotterdam is door de rechtbank van Londen veroordeeld tot levenslang. Muhammad Gohir Khan wilde in ons land een blogger ombrengen die al jaren kritisch is op de autoriteiten in Islamabad.

Muhammad Gohir Khan

Ⓒ METROPOLITAN POLICE

Pakistaan krijgt levenslang voor moordplan in Rotterdam

De huurmoordenaar was vorig jaar naar onze havenstad afgereisd om blogger Ahmad Waqass Goraya te liquideren. Hij werd tot levenslang veroordeeld omdat bewezen werd verklaard dat hij deelnam aan een samenzwering om deblogger om te brengen, aldus de openbare aanklagers. Hij moet minstens dertien jaar in de gevangenis zitten voor er kan worden gekeken naar vervroegde vrijlating.

De supermarktmedewerker ontkende schuldig te zijn. Hij gaf wel toe geld van een moordmakelaar te hebben ontvangen, zo’n 120.000 euro, maar liet weten dat te hebben gedaan omdat hij forse schulden had. Hij zei nooit van plan te zijn geweest daadwerkelijk de moord te plegen.

Uit onderzoek bleek echter dat hij dagenlang het huis van Goraya in Rotterdam in de gaten hield, een in ons land gekocht koksmes bij zich had, evenals een foto van de blogger. De dertiger, die diep in de schulden zou zitten, keerde uiteindelijk onverrichter zake terug naar Engeland omdat hij het doelwit niet aantrof en werd daar meteen gearresteerd.

Schuiladres

De blogger woont al jaren in Nederland, maar wordt al langere tijd ernstig bedreigd. Vanwege die dreiging trekt hij van het ene naar het andere schuiladres. In 2017 werd hij tijdens een familiebezoek in Pakistan ontvoerd en gemarteld.

Aanleiding zou zijn blog op Facebook zijn, waarin hij mensenrechtenschendingen aan de kaak stelt en het Pakistaanse militaire apparaat bekritiseert. Na 24 dagen kwam hij vrij. Goraya weigerde daarna zijn mond te houden. Het werd al snel duidelijk dat zijn leven ook in Nederland gevaar liep.

„In februari vorig jaar stond de politie voor de deur: mijn leven was acuut in gevaar”, vertelde Goraya al tegen De Telegraaf. ,,Sindsdien leef ik op wisselende plekken, ik kan mijn ouders of anderen uit mijn oude leven niet zien. Mijn zoontje kon niet naar school, ik moet oppassen dat ik niet word herkend in de buurt. Ik gebruik niet eens een Nederlandse telefoon, die kan worden getraceerd.”

 

Politie

De Britse politie werkte samen met de Nederlandse autoriteiten om een dossier op te bouwen van de versleutelde communicatie met tussenpersonen op WhatsApp en Signal en bewakingscamerabeelden van Kahns bewegingen.

Nederland had uit Engeland rechtshulpverzoeken gekregen in de zaak, bevestigde een woordvoerder van het Openbaar Ministerie in Rotterdam al eerder aan deze krant. Daaraan is gehoor gegeven.